بعضي وقتا مي‌شه كه آدم مجبور به انتخاب مي‌شه و اين انتخاب وقتي سختر مي‌شه كه دقيقاً باعث تغيير سرنوشت آدم ميشه و حسابي بين عقل و احساس درگيري راه مي‌افته. زندگي هميشه يه جور انتخابه و اين انتخاب‌ها، شخصيت آدم شكل مي‌ده و تغييراتي كه با خودش داره، به همراه مياره.
انتخاب رشته، انتخاب كار، همسر و هزار تا انتخاب ديگه كه هركدوم مراحل خودشونو دارن. تو زندگيم به اين نتيجه رسيدم كه واسه انتخاب كردن، مشورت كنم، تحقيق كنم و سعي كنم از چم و خم كار سر در بيارم ولي وقتي تصميم گرفتم، ديگه اصلاً به اون موضوع فكر نكنم، اون موقع ديگه كار تموم شده‌است و نمي‌خوام برگردم و بازهم زمان بزارم، دوست دارم انرژي و زماني كه دارم صرف كارهايي بكنم كه تا حالا انجام ندادم و بازهم روزي مي‌رسه كه بايد انتخاب كنم و قصه از اول. راستي، تا حالا شده آرزوي چيزي رو داشته باشي و وقتي كه بهش برسي، شوكه بشي و از خودت بپرسي كه اين چه آرزويي بود؟ جداً اين من بودم كه يه همچين آرزويي داشتم؟ يه و َر ِ مخت بهت تبريك بگه و يه و َر ِ ديگه مخت، دهنتو صاف كنه؟ من الان اونجوريم...، نه هميشه ولي وقتي كه حسابي بهش فكر مي‌كنم، قاطي مي‌كنم. بگذريم، يادم باشه كه از حالا به بعد آرزو كنم كه ظرفيت و آمادگي پذيرش آرزوهامو داشته باشم.

خداحافظ ديروز، سلام فردا
هميشه شنيده بودم كه هر شروعي را پايانيست و از اين دست حرفها، ولي امروز مي‌تونم بگم كه بعضي پايان‌‌ها، شروع ديگري‌ست، پايان روزهايي كه با صداي مهربان صبح بخير مادر شروع مي‌شد، پايان اتاق كوچك خودم كه منتهي مي‌شد به سازي كه در كنج اتاق آروم و بي‌صدا، همدم روزهاي تنهايي و خاكستري من بود. اتاقم، جايي‌كه اونجا نفس كشيدم، خنديدم، گريه كردم و در نهايت عاشق شدم.
قصه عشق من، پايان قصه گذشته بود و آغاز قصه‌اي جديد، يه زندگي نو، يه حرف تازه و يه حس غريب ِ خوب. حس غريبي كه همه اونايي كه زندگي رو درست ادامه دادن، اونو ‌تجربه كردن، حس غريب شادي و غم تو يك آن، فكر قشنگ زندگي با يه نفر ديگه و حس كمرنگ شدن فصلي از عمرم، كه گذشت.
و اينطور بود كه روز ما هم رسيد با گل و عطر و آرايشگاه فيلم و فيگور، خنده و گريه و بغض و لبخند، استوديوي عكاسي و باغ و اطاق عقد، جشن و مهموني و ميز شام، فلش و رقص نور و هاله دود و عكس و باز هم عكس.صداي خنده و غوغاي موسيقي و تبريك و بازهم تبريك، بدرقه‌اي بوق آلوده و چشماني نم‌آلوده و واژه محكوم خداحافظ.