تو حرف ميزني و كلمات به پرواز در مي آيند و من نيز، حرف ميزنم.

حرفهاي من نه شعر ميشود و نه پروانه، حرفهاي من تمام كلماتي ميشود كه حرفهاي دلم است و كلمات همينجا ميمانند و من آنها را به همين صفحه‌ها سنجاق ميكنم و به آنها چشم ميدوزم. اشكي گرم در چشمانم حس ميكنم و شكست بغض را در گلو تجربه ميكنم و احساس ميكنم كه از پس پرده اشك، به خدا نزديكتر ميشوم. احساس ميكنم كه پرواز ميكنم تا بالاي آسمان آبي. آنقدر بالا كه كلماتت را زير پايم ميبينم و هنوز حرفهاي من سنجاق شده اند به صفحه ها.شايد كلمات مهم نباشن آنقدر كه اثر آنها مهم است و اين را در آن اوج پرواز فهميدم. و تو هنوز حرف ميزني و من نيز، خوشحالم كه حرفهاي من به صفحه‌ها سنجاق شده اند.

تمام دلتنگي‌هايم را هديه كردم به جدايي و طلوع را انتظار ميكشم كه تاريكي‌ها را بزدايد